زهره

زهره از لحاظ بزرگی اندازه زمین است و قطر آن حدود 13000 کیلومتر و جرم آن کمتر از یک پنجم جرم کره زمین است، اما از دیگر جهت ها تفاوت فراوانی با کره زمین دارد.جو زهره بسیار غلیظ و پوشیده از گاز سمی دی اکسید کربن و ابری از ذرات اسیدسولفوریک است. این جو غلیظ، گرمای خورشید را محبوس می کند و سطح آن را همانند یک بیابان داغ و گداخته می سازد که دمای آن به 470 درجی سانتی گراد می رسد و در نتیجه، زهره داغ ترین سیاره منظومه شمسی به شمار می رود.جو زهره ، نور خورشید را چنان به خوبی باز تابش می کند که شب هنگام این سیاره در مقایسه با هر ستاره دیگر با زیبایی تمام می درخشد.از آنجایی که در سپیده دم و پس از غروب خورشید در آسمان می توانید آن را مشاهده کنید،از این رو، زهره به نام ستاره صبحگاهی و شامگاهی نیز معروف است.

رمز گشایی ژن ها در بدن انسان

در سال 1967 میلادی، دو تن از زیست شیمیدان های نامدار به نام های مارشال نیر نبرگ (سال تولد،1927) آمریکایی و هار خورانا (سال تولد،1922) هندی الاصل آمریکایی ، موفق به رمز گشایی ژن ها شدند آنها طی مطالعاتشان نشان دادند که نوع رمز های شیمیایی موجود در ژن ها بستگی به شیوه پیوند های چهار گانه باز ها در رشته های مولکولی DNA ‎‏ دارد . این باز ها همانند حروف الفبا عمل می کنند و همان گونه که از ترتیب قرار گرفتن این حروف ، کلمات و جملات متعدد تشکیل می شوند ، ژن ها نیز با توجه به نوع پیوند هایشان به جملات و کلمات مختلف تجزیه می شوند . ولی الفبای DNA ‎‏ عملأ از چهار حرف تشکیل شده است که همان نو کلئوتید ها هستند . رمز موجود در هر ژن ، دستورات لازم برای نوع پروتئین هایی که سلول ها باید بساشزند تعیین می کنند.

سیاهچاله ها

یکی از شگفت آورترین کشفیات فضایی در قرن اخیر،وجود سیاهچاله هاست.سیاهچاله ها حفره های بسیار کوچکی در اعماق فضایند که قدرت جاذبه آنها چنان عظیم است که همه چیز را به سوی خود می کشد.حتی نور هم نمی تواند از قدرت جاذبه آنها بگریزد.ما هرگر قادر به دیدن سیاهچاله ها نیستیم;برای این که نور نمی تواند از قدرت جاذبه آن خلاص شود.منشاء تشکیل سیاهچاله ها را ستارگان عظیمی می دانند که وقتی عمرشان به پایان می رسد، می سوزند و منفجر می شوند و بر اثر نیروی جاذبه خودشان در هم فرو می ریزند، از هم می پاشند و سر انجام آنچه که از آنها باقی می ماند، یک نقطه یا به عبارت دیگر حفره ایست بسیار کوچک که حتی نور هم نمی تواند از نیروی جاذبه قدرتمند آن بگریزد.

فضا

هر آنچه که در خارج از جو زمین و در عالم هستی وجود دارد فضا نامیده می شود.با نگاهی به آسمان شب،فضا را پر از ستارگان می بینیم.با این وصف فاصله بین ستارگان چنان زیاد است که در تصور ما نمی گنجد و تقریبأ بین این ستارگان چیزی جز ابری از غبار سحابی ها وجود ندارد.بخش اعظم فضا را گستره ای وسیع و خالی تشکیل می دهد. هیچ کس نمی تواند پهنا وگستره فضا را حدس بزند و هنوز انسان بخش وسیعی از اعماق فضا را ندیده است. اما با استفاده از فن آوری های نوین و پیشرفته،اخترشناسان روز به روز درشناخت فضا به اطلاعات بیشتری دسترسی پیدا می کنند.آن چه که از فضا برای ما قابل مشاهده است، فقط بخش بسیار ناچیزی از آن را تشکیل می دهد. به کمک تلسکوپ های قدرتمند، انسان قادر به رصد کردن خوشه های درخشان گروه ستارگان یا کهکشان هایی شده است که به نام کوازار ها یا اخترنما ها معروف اند و فاصله آنها از زمین سیزده میلیارد سال نوری است. اگر اخترنماها با همین فاصله در تمام پیرامون جهان ما گسترده باشند،در آن صورت پهنای جهان حداقل به بیست و شش میلیارد سال نوری می رسد.نور بعضی از ستارگان ،زمانی که آنها را با تلسکوپ مشاهده می کنیم،هزاران،حتی میلیون ها سال نوری از ما دور ترند.فاصله نزدیک ترین ستارگان بیش از چهل تریلیون کیلومتر است.بیش تر ستارگان میلیارد ها برابر از نزدیک ترین ستارگان،از ما فاصله دارند.

ساعت های طبیعی

ساعت های آفتابی در برابر آفتاب خیلی خوب کار می کنند اما پس از غروب خورشید،وتاریکی شب و در هوای ابری کارایی ندارند.یکی دیگر از روش های اندازه گیری زمان که نیاز به تابش آفتاب نداشت،در عصر باستان اختراع شد.این وسیله اندازه گیری زمان یک شمع روشن بود که به طور یکنواخت می سوخت و در نتیجه،زمان از طریق کوتاه شدن شمع در حین سوختن اندازه گیری می شد. جریان یکنواخت و پیوسته آب و شن ازیک ظرف که در ظرف دیگری می ریخت از دیگر روش های سنجش زمان بود.سر انجام در قرن هفدهم،دانشمند نامدار ایتالیایی گالیلو گالیله متوجه نوسان ثابت منظم یک آونگ (میله یا رشته سیمی کو به انتهای آن وزنه ای آویخته شده است.) شد و این کشف جدید ،باعث اختراع ساعت های پاندولی شد.انتهای پاندول به عقربه هایی روی صفحه مدرج ساعت متصل بود که با نوسان های پاندول،عقربه ها نیز حرکت می کردند و از این طریق، امکان اندازه گیری زمان ممکن شد.