نپتون

نپتون از نظر فاصله از خورشید ، هشتمین سیاره و جزو چهار سیاره گازی غول پیکر منظومه شمسی است.جو نپتون نیز مانند اورانوس از گاز متان مایع تشکیل شده است که سطح آبی رنگ دیده می شود. نپتون از خورشید خیلی دور است و فاصله آن به چهارونیم میلیارد کیلومتر می رسد و مدت زمان گردش آن به دور خورشید 165 سال است.از زمان کشف نپتون در سال 1846 میلادی، هنوز این سیاره یک بار گردش کامل به دور خورشید را طی نکرده است.نپتون نیز مانند زحل و اورانوس دارای کمربندی از حلقه های متعدد است.سرعت باد در نپتون، متجاوز از دو هزار کیلومتر در ساعت است.

عطارد

نگاه اجمالی عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید است. از اینرو ، دمای آن در روز به 400 درجه سانتیگراد می‌رسد. در این دما سرب هم ذوب می‌شود. شبها دما افت می‌کند و احتمالا تا 200 درجه سانتیگراد پایین می‌آید. عطارد جو ندارد و نمی‌تواند گرما را نگه دارد. از اینرو دمای شب و روز آن تفاوت زیادی باهم دارند. یک بار چرخش آن به دور خود 59 روز و یک بار گردش آن به دور خورشید 88 روز طول می‌کشد. مدار عطارد کاملا به شکل بیضی است و در نتیجه فاصله آن از خورشید بین 47 تا 69 میلیون کیلومتر تغییر می‌کند.

زهره

زهره از لحاظ بزرگی اندازه زمین است و قطر آن حدود 13000 کیلومتر و جرم آن کمتر از یک پنجم جرم کره زمین است، اما از دیگر جهت ها تفاوت فراوانی با کره زمین دارد.جو زهره بسیار غلیظ و پوشیده از گاز سمی دی اکسید کربن و ابری از ذرات اسیدسولفوریک است. این جو غلیظ، گرمای خورشید را محبوس می کند و سطح آن را همانند یک بیابان داغ و گداخته می سازد که دمای آن به 470 درجی سانتی گراد می رسد و در نتیجه، زهره داغ ترین سیاره منظومه شمسی به شمار می رود.جو زهره ، نور خورشید را چنان به خوبی باز تابش می کند که شب هنگام این سیاره در مقایسه با هر ستاره دیگر با زیبایی تمام می درخشد.از آنجایی که در سپیده دم و پس از غروب خورشید در آسمان می توانید آن را مشاهده کنید،از این رو، زهره به نام ستاره صبحگاهی و شامگاهی نیز معروف است.

سیاهچاله ها

یکی از شگفت آورترین کشفیات فضایی در قرن اخیر،وجود سیاهچاله هاست.سیاهچاله ها حفره های بسیار کوچکی در اعماق فضایند که قدرت جاذبه آنها چنان عظیم است که همه چیز را به سوی خود می کشد.حتی نور هم نمی تواند از قدرت جاذبه آنها بگریزد.ما هرگر قادر به دیدن سیاهچاله ها نیستیم;برای این که نور نمی تواند از قدرت جاذبه آن خلاص شود.منشاء تشکیل سیاهچاله ها را ستارگان عظیمی می دانند که وقتی عمرشان به پایان می رسد، می سوزند و منفجر می شوند و بر اثر نیروی جاذبه خودشان در هم فرو می ریزند، از هم می پاشند و سر انجام آنچه که از آنها باقی می ماند، یک نقطه یا به عبارت دیگر حفره ایست بسیار کوچک که حتی نور هم نمی تواند از نیروی جاذبه قدرتمند آن بگریزد.

فضا

هر آنچه که در خارج از جو زمین و در عالم هستی وجود دارد فضا نامیده می شود.با نگاهی به آسمان شب،فضا را پر از ستارگان می بینیم.با این وصف فاصله بین ستارگان چنان زیاد است که در تصور ما نمی گنجد و تقریبأ بین این ستارگان چیزی جز ابری از غبار سحابی ها وجود ندارد.بخش اعظم فضا را گستره ای وسیع و خالی تشکیل می دهد. هیچ کس نمی تواند پهنا وگستره فضا را حدس بزند و هنوز انسان بخش وسیعی از اعماق فضا را ندیده است. اما با استفاده از فن آوری های نوین و پیشرفته،اخترشناسان روز به روز درشناخت فضا به اطلاعات بیشتری دسترسی پیدا می کنند.آن چه که از فضا برای ما قابل مشاهده است، فقط بخش بسیار ناچیزی از آن را تشکیل می دهد. به کمک تلسکوپ های قدرتمند، انسان قادر به رصد کردن خوشه های درخشان گروه ستارگان یا کهکشان هایی شده است که به نام کوازار ها یا اخترنما ها معروف اند و فاصله آنها از زمین سیزده میلیارد سال نوری است. اگر اخترنماها با همین فاصله در تمام پیرامون جهان ما گسترده باشند،در آن صورت پهنای جهان حداقل به بیست و شش میلیارد سال نوری می رسد.نور بعضی از ستارگان ،زمانی که آنها را با تلسکوپ مشاهده می کنیم،هزاران،حتی میلیون ها سال نوری از ما دور ترند.فاصله نزدیک ترین ستارگان بیش از چهل تریلیون کیلومتر است.بیش تر ستارگان میلیارد ها برابر از نزدیک ترین ستارگان،از ما فاصله دارند.